فسیل های دایناسور می توانند درمان سرطان را حفظ کنند.

دایناسورها به طور معمول با سرطان همراه نیستند ، اما تحقیقات نوظهور در غیر این صورت نشان می دهد. مطالعات اخیر نشان می دهد که دایناسورها دقیقاً مانند حیوانات مدرن امروزه با خطرات سرطان روبرو شده اند و باعث می شود دانشمندان در مورد نحوه مطالعه بیماریهای باستانی تجدید نظر کنند. محققان اکنون معتقدند که بررسی بافت های نرم فسیلی – نه فقط استخوان ها – می توانند بینش های پیشگامانه ای در مورد تکامل سرطان ارائه دهند.

نظریه تاریخ زندگی توضیح می دهد که چگونه موجودات زنده انرژی و منابع خود را در بین رشد ، تولید مثل و بقا اختصاص می دهند. این تئوری که توسط زیست شناسان تکاملی استفان استارنز و دریک روف در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافته است ، این نظریه از لحاظ تاریخی از سرطان به عنوان یک عامل غافل می شود. با این حال ، اکتشافات تومورها در فسیل های دایناسور ، به ویژه در هادروسورهای بزرگ بدن از دوره کرتاسه اواخر ، در حال تغییر شکل مجدد ما هستند.

دایناسورها ، مانند فیل ها و نهنگ های مدرن ، موجودات عظیم بودند. اندازه بزرگ بدن با افزایش تعداد سلول و طول عمر طولانی تر ، عواملی که به طور معمول خطر ابتلا به سرطان را تقویت می کنند ، همراه است. با وجود این ، حیوانات بزرگ مدرن روشهای منحصر به فردی برای مقاومت در برابر سرطان تکامل یافته اند.

به عنوان مثال ، فیل ها دارای چندین نسخه از ژن سرکوبگر تومور TP53 هستند ، در حالی که نهنگ ها دارای سیستم های ترمیم DNA بسیار کارآمد هستند. آیا دایناسورها استراتژی های محافظتی مشابهی داشتند؟ محققان قصد دارند با تجزیه و تحلیل آثار مولکولی در فسیل های دایناسور پاسخ دهند.

مطالعات فسیلی سنتی به شدت روی استخوان ها متمرکز است ، اما استخوانها به تنهایی جزئیات مربوط به بیماری ها را در سطح مولکولی نشان می دهند. به تازگی ، محققان دانشگاه آنگلیا روسکین و امپریال کالج لندن از تکنیک های پیشرفته ای به نام پالئوپروتئومیک استفاده کردند تا بافت های نرم حفظ شده در فسیل های دایناسور را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. یافته های آنها ، که در مجله Biology منتشر شده است ، ساختارهای غافلگیرانه ای مانند گلبولهای قرمز را در فسیل های telmatosaurus transsylvanicus ، یک دایناسور گیاهی که در حدود ۶۶ تا ۷۰ میلیون سال پیش زندگی می کرد ، کشف کرد.

جاستین استبیبینگ ، نویسنده ارشد و استاد علوم زیست پزشکی در دانشگاه آنگلیا روسکین می گوید: “پروتئین ها ، به ویژه در استخوان ها ، بسیار طولانی تر از DNA هستند و یک منبع پایدار برای مطالعه بیماریهای باستانی مانند سرطان ارائه می دهند.” “بافت های نرم حاوی پروتئین هایی برای درک مکانیسم های بیولوژیکی در پشت بیماری ها هستند.”

محققان از میکروسکوپ الکترونی اسکن (SEM) برای شناسایی این ساختارهای سلولی باستانی استفاده کردند. وجود مؤلفه های شبیه گلبولهای قرمز نشان می دهد که بافت های نرم ممکن است بیشتر از آنچه قبلاً شناخته شده بود زنده بمانند و فرصت های جدیدی را برای مطالعه تکامل بیماری باز می کنند.

سرطان در دایناسورها کشف اخیر نیست ، اما آگاهی از فرکانس آن طی دهه های گذشته به طرز چشمگیری افزایش یافته است. در ابتدا ، محققان سرطان را از طریق ناهنجاری های استخوان مشاهده کردند ، اما تکنیک های پیشرفته تصویربرداری اکنون انواع مختلفی از تومورها را در فسیل های دایناسور ، از جمله همانژیوما ، فیبروم و حتی سرطان متاستاتیک تأیید می کنند.

یک مثال قابل توجه ، فسیل telmatosaurus transsylvanicus از رومانی است که به وضوح تومور خوش خیم در فک خود نشان داد. چنین یافته هایی این فرض را به چالش می کشد که دایناسورها به ندرت از سرطان رنج می برند ، نشان می دهد که این بیماری به اندازه کافی برای تأثیرگذاری بر فشارهای تکاملی شایع بوده است.

علیرغم این یافته های امیدوارکننده ، این تحقیق با موانع قابل توجهی روبرو است: نادر بودن بافتهای نرم به خوبی حفظ شده. بر خلاف DNA ، که به سرعت تجزیه می شود ، پروتئین ها می توانند میلیون ها سال در شرایط ایده آل ادامه دهند. اما حفظ پروتئین نیاز به کنترل دقیق و شرایط زمین شناسی مطلوب دارد.

برای غلبه بر این ، دانشمندان از شیوه های جمع آوری فسیلی دقیق و روش های پیشرفته حفظ حمایت می کنند. تصویربرداری غیر مخرب می تواند بافت نرم بالقوه ، هدایت جمع آوری و ذخیره سازی فسیلی را برای اطمینان از محققان آینده بتواند به نمونه های به خوبی حفظ شود. با پیشرفت تکنیک های تجزیه و تحلیل مولکولی ، این فسیل های با دقت حفظ شده می توانند بینش های عمیق تری در مورد نحوه مدیریت حیوانات باستان به دست آورد.

Stebbing بر لزوم حفاظت طولانی مدت تأکید می کند ، و اظهار داشت: “تحقیقات ما ، با استفاده از روشهای نسبتاً مورد استفاده ، اکتشافات دیگری را دعوت می کند که می تواند کلید اکتشافات آینده را که به نفع انسان است ، نگه دارد.”

دانشمندان با درک چگونگی مدیریت دایناسورها سرطان ، امیدوارند که مسیرهای جدیدی را برای پیشگیری و درمان بیماری امروز کشف کنند. پروتئین ها و نشانگرهای زیستی مشخص شده در فسیل ها ممکن است مکانیسم های محافظتی باستانی را که تکامل برای آن انتخاب شده است نشان دهد و به محققان مدرن کمک می کند تا درمان های نوآورانه را پیدا کنند.

این زمینه در حال ظهور – دیرینه شناسی سازگار ، زیست شناسی تکاملی و فناوری پیشرفته مولکولی – بیان می کند که چگونه مطالعه زندگی باستان می تواند به طور مستقیم بر سلامت معاصر انسان تأثیر بگذارد. این امر بر اهمیت حفظ جامع فسیلی تأکید می کند ، و اطمینان می دهد که جانشینان علمی ما از ابزارهای لازم برای دستیابی به موفقیت در تحقیقات سرطان برخوردار هستند.

در پایان ، کلید باز کردن اسرار تکاملی سرطان ممکن است در مطالعه دقیق موجوداتی باشد که میلیون ها سال پیش در زمین پرسه زدند. و در درک نبردهای خود علیه بیماری ، بشریت ممکن است در مبارزه مداوم ما با سرطان دست بالایی کسب کند.

یافته های تحقیق به صورت آنلاین در مجله MDPI Biology در دسترس است.